12 grudnia 2017 r. została przyjęta dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2399 zmieniająca dyrektywę 2014/59/UE (dyrektywa BRR) w odniesieniu do stopnia uprzywilejowania niezabezpieczonych instrumentów dłużnych w hierarchii roszczeń w postępowaniu upadłościowym. Dyrektywa ta wymaga od państw członkowskich utworzenia nowej kategorii zaspokajania roszczeń w postępowaniu upadłościowym.
Kategoria ta będzie obejmować zobowiązania określane mianem zobowiązań nieuprzywilejowanych (ang. non-preferred senior debt). Wprowadzenie nowej kategorii zobowiązań ma ułatwić bankom wypełnienie obowiązku utrzymywania minimalnego poziomu funduszy własnych i zobowiązań podlegających umorzeniu lub konwersji (MREL), w przypadkach w których z mocy prawa lub na podstawie decyzji właściwego organu przymusowej restrukturyzacji zobowiązania kwalifikujące się do MREL powinny być podporządkowane. Posiadanie odpowiedniej wielkości zobowiązań zaliczanych do MREL umożliwia przeprowadzenie przymusowej restrukturyzacji danej instytucji, co jest szczególne istotne zwłaszcza w przypadku dużych banków.
Przyjęta dyrektywa jest częścią szerszego pakietu zmian, który zaproponowała Komisja Europejska. W listopadzie 2016 roku Komisja Europejska opublikowała propozycję zmian do pakietu przepisów dotyczących banków i firm inwestycyjnych, tj. dyrektyw CRD IV, BRR oraz rozporządzenia CRR. Zmiany te mają na celu m.in. dostosowanie przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej do światowego standardu dotyczącego zdolności pokrycia strat i rekapitalizacji przez największe instytucje finansowe (Total Loss-absorbing Capacity, TLAC) określonego przez Radę Stabilności Finansowej (ang. Financial Stability Board, FSB) skupiającą przedstawicieli najbardziej rozwiniętych państw świata. Wytyczne FSB w zakresie TLAC są adresowane do podmiotów uznanych za globalne instytucje o znaczeniu systemowym(G-SIBs), wśród których są również największe grupy bankowe z Unii Europejskiej (m.in. dobrze znane z rynku krajowego Deutsche Bank, BNP Paribas, ING Bank, Santander czy – jeszcze do niedawna właściciel drugiego co do wielkości banku w Polsce, tj. Pekao S.A. – UniCredit).
Do tej pory istniały w tym zakresie istotne różnice między reżimem TLAC a wymogiem MREL obowiązującym w Unii Europejskiej, co mogło nastręczać istotnych problemów instytucjom, które są objęte zakresem podmiotowym obu standardów jednocześnie. Podstawowymi różnicami pomiędzy reżimem TLAC a wymogiem MREL są kwestie stopnia harmonizacji minimalnych poziomów TLAC/MREL, relacji TLAC/MREL z wymogiem połączonego bufora oraz podporządkowania jako kryterium kwalifikowalności zobowiązań.
Zgodnie z wytycznymi FSB instytucje objęte zakresem podmiotowym reżimu TLAC powinny utrzymywać fundusze własne i zobowiązania kwalifikowalne na poziomie nie niższym niż 18 proc. aktywów ważonych ryzykiem (lub 6,75 proc. mianownika wskaźnika dźwigni). Ponadto FSB wymaga, aby wszystkie zobowiązania emitowane przez bank dla spełnienia nowego wymogu, były podporządkowane tzn. w hierarchii zaspokajania roszczeń w wypadku upadłości były obciążane stratami zaraz po instrumentach kapitałowych. Obowiązujące do tej pory przepisy dyrektywy BRR określają jedynie zasady wyznaczania MREL, a kwestię podporządkowania zobowiązań zaliczanych do MREL pozostawiają do decyzji organów przymusowej restrukturyzacji w poszczególnych państwach członkowskich. Projekt zmian dyrektywy BRR dotyczący nowej kategorii zaspokajania roszczeń w postępowaniu upadłościowym jako priorytetowy został wyłączony do osobnego aktu prawnego i był procedowane przez KE i PE w ramach szybkiej procedury.
Dyrektywa 2017/2399 została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 27 grudnia 2017 r., a państwa członkowskie są zobowiązane do implementowania zawartych w niej postanowień do krajowych porządków prawnych do dnia 29 grudnia 2018 r.
